Het begon met een stoere ambitie, en afgelopen pinksterweekend mochten we het samen bewijzen: met z’n vijven naar de Franse Alpen om de “Trails de la Vallée du Brevon” te lopen. De Trails is een eendaags trail event vanuit het Franse Bellevaux, waar we meededen aan de 20km (Colette & Marie-Louise), 35km (Bianca) en 55km (Menno & Wouter). De heenreis was lang genoeg voor een goede groepsvorming: bijpraten over serieuze en minder serieuze zaken en bovendien blijven twisten over goede en zeker ook slechte muzieksmaak 😉 De grote dag begon met een wekker om 04:00 voor Menno en mij. Na het ontbijt, de eerste koffie en zonnebrand zetten we onze hoofdlamp op en gingen we naar de start. Samen met 141 anderen liepen we om 05:00 de het donker in, na enkele minuten klaar voor de eerste verfrissende klim van 800m.

Met eerste deel hadden we schemering in het bos, langzamerhand werd het licht en toen we bijna aan het eind van de klim het bos uitkwamen keken we over een bergkam de opkomende zon tegemoet. Rond kwart over zes zowaar twee jongens die accordeon speelden, drie van hun vrienden nodigden alle lopers met bier in de hand uit om in polonaise mee te genieten 😉

Na de eerste drankpost kregen we op 10 kilometer de instructie dat onze loonstokken verplicht in de rugzak moesten, en mochten we ons 500 meter vermaken met een stukje Klettersteig, waar we met het nodige lokale staalwerk ons de rotsen op mochten helpen.

Op 15 kilometer hadden we de eerste echte ravito (verzorgingspost) met de gebruikelijke keuze aan zoetigheid, zoute snacks, maar uiteraard ook stokbrood met zachte kaas en stukken droge worst voor de liefhebber. Ik heb het maar bij het vertrouwde menu gehouden – er zou nog genoeg plezier volgen.

De route bestond in totaal uit 9 bergen die we op, en ook weer af moesten, en waarschijnlijk overdrijven we als we stellen dat er 3km vlak terrein in zat. Aan het eind van de ochtend hebben we de eerste 30km in de tas, en als bijvangst toch ook al een fijne 2.000 hoogtemeters gemaakt. Het feit dat Menno mij wat achter mijn broek aan zat om niet te uitgebreid te pauzeren kwam bij mij nog enigszins binnen, ik kon volgens mij ook nog een flauwe grap maken.

Het volgende stuk van de route liep over 10 kilometer waar we 2,5 uur de tijd voor hadden, dat leek ruim voldoende. De berg van 600m verticaal leek aan de voorkant “slechts” onderdeel van het grotere geheel. Leek…

Wat een helse klus… geholpen door de ondertussen onontbeerlijk gebleken stokken en de bemoedigende woorden van Menno heb ik me omhoog gehesen, ondertussen begrijpend dat dit toch echt de “col du grand merde” moest zijn… Behoorlijk gaar kwamen we aan bij de 4e verzorgingspost op het terras van een lokale familie, die zich te buiten was gegaan aan het bakken van een grote variatie fruit, taarten en Menno voorzag van een kop koffie. Achteraf bezien kan ik begrijpen waarom Menno mij zat op te jagen om mijn zeer trage eten en drinken, ik was al lang blij met alles wat ik in die 25 minuten binnen heb kunnen krijgen.

Met hernieuwde energie hebben we samen de één-na-laatste berg beslecht, kort genieten van het uitzicht op het Meer van Genève, waarmee we rond de 51 kilometer de teller rond 3.750 hoogtemeters hadden staan bij aankomst op de laatste ravito.

Ook daar had Menno meer haast dan ik, en vervolgens hebben we de beklimming van het laatste bergje ingezet. Eenmaal boven aangekomen stonden er nog “maar” 3.950 hoogtemeters op de klok, het zou toch niet gebeuren dat we die magische 4,000 niet zouden aantikken??? Niet getreurd, in de laatste kilometers bos kregen we nog de friandises bij deze uitgebreide maaltijd. En toen…aanzwellend gejuich en… gezichten!!! Marie-Louise en Colette stonden, zo fris als je kan zijn na een 20km loop door de Alpen met 1.500 hoogtemeters in de tas, klaar. Om ons aan te moedigen voor de laatste meters. Wat voelde ik mij een held toen ik samen met Menno door de omroeper als “L’Equipe de Pays Bas” en onder gejuich van publiek de finishlijn over werd getrokken!

Toen wij zaten uit te puffen op een bankje kwam daar, vrolijk als altijd, Bianca fris en fruitig aangelopen die ook haar 35km en 2.900 hoogtemeters achter de rug had.

De avond stond voor mij volledig in het teken van mijn lichaam tot rust krijgen, beetje eten en vlot mijn bed in. De terugrit naar huis moet voor omstanders een idioot gezicht geweest zijn: allereerst vanwege de bizarre muzieksmaak van ons vijftal – Kinderboerderij (Keiblij) staat in onze gezamenlijke herinnering met stip op 1, zeker ook vanwege de uitstap-ceremonie bij aankomst op de volgende parkeerplaats met onze volledig verstijfde lijven.

Zoals jullie hopelijk lezen, spreek ik voor ons allemaal dat we enorm hebben genoten! Naar alle sappige details en scherpe randjes mag je ons gerust vragen, we halen graag herinneringen op aan dit weekend!

Namens ons allen, hartelijke groet – Wouter