In juli liep ik de Vierdaagse van Nijmegen. Toch wel weer een pittig stukje wandelen, ondanks de trainingen vooraf. De laatste dag is de mooiste: het eind is nabij, de tocht volbracht. Van alle kanten word je toegejuicht en zie je vrolijke gezichten.

Ik voelde me opgetild door de menigte en ondanks de vermoeide voeten zweefde ik naar de finish. Op mijn rugzak de verdiende gladiolen.

Dat heerlijke overwinnaarsgevoel wens ik alle leden van onze loopgroep toe.

Want laten we wel wezen: lopen en/of wandelen bij de loopgroep is niet altijd even prettig. Om die conditie op te doen, meer snelheid te halen of, zoals sommige onder ons, voorbereid te zijn op een marathon; daar moet je écht wat voor doen!!

Het klopt hoor, door inspanning komt de ontspanning, maar om nou te zeggen; makkie? Nee, dat is zeker niet het geval. Zelfs als de spreekwoordelijke gezelligheid meeloopt en en je veel lol hebt met je medelopers, dan toch verg je wat van jezelf!

Bij de Vierdaagse zag ik ze ook. In de aanloop van de te behalen prestatie, die vermoeide tronies, die voortslepende benen en toch die flauwe glimlach, op weg naar die mooie prestatie. Eigenlijk een vorm van collectief lijden.

Het seizoen bij onze loopgroep is weer begonnen en dus ook de inspanningen die daarbij horen: op weg naar die betere conditie of welk doel je jezelf dan ook stelt. Natuurlijk geen grote lijdensweg, maar een beetje lijden? Toch?

En je dan na verloop van tijd weer veel beter voelen. Lekker lopen!

We zijn weer begonnen. Ik wens iedereen een fantastisch seizoen en vooral ook dat overwinnaarsgevoel!

Wyb Kusters, voorzitter