Onze Loopgroep was goed vertegenwoordigd bij de Nijmeegse Vierdaagse: Aad, Bart en Amerik liepen hem uit!

Amerik: voor de veertiende maal de vierdaagse uitgelopen.

Nog steeds loop ik de 4x40km. Ik mag voor mijn leeftijd de 30 km lopen (vanaf 60 jaar), maar zolang ik de 40 km kan blijven lopen zal ik dat blijven doen. Met 50 jaar liep ik hem voor de eerste keer, en elk jaar na afloop denk ik: volgend jaar niet meer, maar sta er dan toch weer! Het is een soort virus.

Afgelopen jaar heb ik weinig getraind, maar liep wel diverse leuke tochten zoals: Airborne wandeltocht, Kippenloop, 30 van Zandvoort, City walk Amsterdam, RS 80 enz.

Het was goed wandelweer. Alleen op de woensdagochtend veel regen, en ja: dan wordt het wat minder. Al met al heel goed gelopen zonder blaren. En dan … volgend jaar weer….!!!! misschien wel.

Amerik van Leeuwen.

Bart: de route naar de Gladiolen.

Na een aantal jaren de Nijmeegse 4-daagse gevolgd te hebben op televisie (Het gevoel van de Vierdaagse), besloot ik dat ik hem deze keer een keer mee wilde lopen. Gestimuleerd door een collega op het werk, die hem al 19 keer gelopen had ben ik ongeveer een jaar geleden begonnen met te verkondigen dat ik de 4Daagse ging lopen. Vooral om een stok achter de deur te hebben, want ik voorzag wel dat de voorbereiding wat tijd zou gaan nemen.

Dus na wat gespeur op internet had ik een mooi trainingsschema gevonden voor de 4x 50 km die gelopen moest worden. Uiteindelijk zou er 900 km geoefend moeten worden voordat de 4Daagse echt begon. Begin februari was het eerste
trainingsrondje van 10 km, met nog steeds de onzekerheid of ik wel een startbewijs kon krijgen.

Startbewijs

Van eerdere jaren had ik begrepen dat het verkrijgen van een startbewijs voor de 4Daagse, zeker als je voor de 1e keer meeloopt, nog wel een uitdaging kon zijn. Daarom had ik mijn zinnen gezet op het Via Vierdaagse programma. Dit is een
programma special voor mensen die voor de 1e keer de 4Daagse gaan lopen. Hiervoor waren 2000 kaarten beschikbaar, dus 17 februari 10:00 zat ik klaar om me in te schrijven, toen nog wat naïef met 1 computer en wel voorbereid maar niet genoeg. Dus toen ik in de wachtrij kwam, stond ik op plek 4400. Met nog een beetje hoop dat het zou lukken om toch nog een startbewijs te scoren, kwam om 10:15 de boodschap dat alle kaarten voor de Via 4Daagse uitverkocht waren. Dus dat was wel balen want dat betekende dat ik om nog een startbewijs te bemachtigen 4 weken moest wachten. In de tussentijd werden de startbewijzen uitgegeven aan lopers die al eerder de 4Daagse succesvol uitgelopen hadden. De verkoop van de startbewijzen voor deze groep zou 24 februari starten. Om mijn kansen te vergroten besloot ik om deze verkoop sessie te gebruiken om een strategie te bedenken voor 4 weken later. Dus 24 februari 10:00 zat ik weer klaar, maar nu met meerdere computers, een mobieltje en een tablet om te proberen zo vroeg mogelijk in de wachtrij te komen. De conclusie was zoveel mogelijk computers/mobieltjes gebruiken als mogelijk en proberen om de update intervallen zo veel mogelijk asynchroon te laten lopen, waardoor de kans zo groot mogelijk was om 1 systeem op een goede plek in de wachtrij te krijgen.

In de tussentijd ging het trainen gewoon door, en zag ik iedere week het aantal kaarten wat beschikbaar was dalen.

Op 10 maart was het moment suprême, dan gingen de overgebleven 4500 kaarten in de verkoop. Dus maandag 10 maart om 10:00 zat ik klaar met 2 computers, 1 tablet en een mobiel, allemaal ingelogd en daarnaast had mijn collega ook nog 5 computers ingelogd met mijn info bij de hand. Van mijn 4 systemen kwam ik op plek 3500, 12000, 24000 en 44000 in de wachtrij, dus als alles goed zou blijven gaan zou het moeten lukken. Mijn collega gaf aan dat hij met 1 computer op plek 1200 stond. Toen uiteindelijk de bevestigingsmail binnen was dat de inschrijving gelukt was, was dit een behoorlijke opluchting.

Er zouden namelijk nog wel mogelijkheden zijn geweest om aan een startbewijs te komen, maar die kans was een stuk onzekerder en om je trainingsrondjes te blijven lopen als je nog niet zeker bent dat je mee kunt lopen had wel een hele erge motivatie gevergd.

Training

Gelukkig was dit niet meer nodig. Alles was geregeld: startbewijs, overnachtingsplek, alleen nog maar trainen. Waar de eerste paar trainingsrondjes nog in de middag gelopen konden worden, werd met het toenemen van de afstand ook de tijdsbesteding steeds langer. Aan het begin schreef ik nog braaf na iedere training mijn ervaringen op in een logboek, maar des te langer de afstanden des te vermoeider kwam ik thuis en had ik ook steeds minder zin om te schrijven. De trainingsrondjes hadden voor mij vooral het effect van het optimaliseren van de uitrusting; wat werkt wel wat werkt niet? Wat neem ik mee als eten en voor drinken? Uiteraard schoenen inlopen. Hoe vaak neem ik een pauze en hoe lang? Moet ik sneller lopen, of langzamer?

Ik kan wel zeggen dat ik vooral tijdens de trainingen mezelf een aantal keer ben tegengekomen, zeker als je gaat nadenken over hoe lang je nog moet lopen. Ik kan me goed herinneren dat ik op een zaterdag ochtend Wouter van de Loopgroep bij Katwijk tegen kwam en dat ik die dag 40 km moest wandelen. Ik zat op dat moment op zo’n 8 km Wouter vertelde dat hij even wat ging rennen, bij mijn weten zo’n 15/20 km. Toen ik zelf enige tijd later op de 20 km zat dacht ik wel even, Wouter is nu al lekker een paar uur thuis en ik moet er zo nog 4 uur lopen. Dat is dan wel confronterend.

Aan de andere kant, je ontdekt ook weer je omgeving en allerlei nieuwe mooie plekken. De meeste van de trainingsronden liep ik alleen, maar ik moet ook Floor bedanken die gezellig een etappe langs het Marskramer pad meeliep, toch een stuk gezelliger.

Startbewijs ophalen

Maandag 14 juli was het zo ver. Samen met mijn collega reisde ik af naar Nijmegen om ons startbewijs te halen. Eigenlijk mijn eerste ervaring met het fenomeen 4-Daagse van dichtbij. Op de Wedren, het start en finish gebied, moest je je armbandje halen die je de komende 4 dagen om moest hebben en waar je bij de start en finish gescand wordt. Daarnaast ontving je een knipkaart waarmee onderweg op verschillende plekken gecontroleerd werd of je de juiste route loopt. Na nog een biertje te hebben gedronken vertrokken we richting  Papendal, ons overnachtingshotel voor de komende dagen.

Dag 1 – De dag van Elst

Na een beroerd nachtje slapen, toch enigszins gespannen, ging om 2 uur ’s nachts de wekker voor de eerste dag. Papendal had al ontbijt- en lunchpakketten klaar staan, dus veel hoefde ik daar niet voor te doen. Alleen zorgen dat ik om 3 uur bij het taxibusje was die ons naar de start zou brengen. Om 3 uur zat ik samen met 4 anderen in het taxibusje. Een vrij gemêleerd gezelschap, 2 ervaren wandelaars en 3 beginners waarvan 1 uit Frankrijk. Omdat het ritje richting Nijmegen toch wel een half uur in beslag nam, was het leuk om van de anderen te horen hoe ze erin stonden en wat hun ervaringen waren. Rond 3:30 waren we in Nijmegen, waar we ook verteld werden waar de bus terugging. Gelukkig wisten de ervaren wandelaars de weg richting de Wedren. Om 4:00 zouden we starten maar tot die tijd was het samen met zo’n 10.000 anderen die de 50 km deden wachten op het startschot. Ik bleek niet de enige die beroerd geslapen had. Om 4:00 was de start, maar het duurde nog een kwartier voordat ik echt door de startpoort was.

Aangemoedigd door honderden studenten die rechtstreeks uit de kroeg kwamen en high fives gaven, begonnen de eerste kilometers. Eigenlijk was er de hele route wel wat te beleven. DJ’s die om 5:30 in de ochtend muziek staan te draaien, mensen langs de kant die stukjes komkommer uit delen. NPO radio 2 die je tegenkomt terwijl ze een uitzending maken. Mensen die iedereen over-enthousiast aanmoedigen. Het lopen ging eigenlijk wel soepel ten opzichte van de trainingsrondjes, doordat er zoveel om je heen gebeurde. Op verschillende momenten waren er controleposten en werd de knipkaart geknipt op één van de nummers op de kaart. Omdat ze niet op volgorde geknipt worden en je ook niet weet hoeveel die dag, blijft het toch spannend of je niet per ongeluk een controlepost gemist had. Om 14:15 was ik binnen en na controle van de knipkaart ontving ik de nieuwe voor dag 2. Het leuke van de terugreis naar Papendal was dat je weer met andere mensen in de bus zat dan op de heen weg, met allemaal hun eigen verhalen.  Bij de terugkomst in het hotel was er eerst nog een massage en daarna avondeten. Na de 50 km was slapen deze keer een minder groot probleem.

Dag 2 – De dag van Wijchen

Om 2:00 ging weer de wekker, helaas waren de weersverwachtingen voor deze dag iets minder. Maar bij het vertrek naar Nijmegen was alles nog droog en had ik de hoop dat het misschien mee zou vallen. Om 4:00 werd er weer gestart, met weer dezelfde aanmoedigingen van alle studenten. Helaas begon het na een tijdje toch flink te regenen. Snel mijn poncho aangetrokken na een tijdje merkte ik dat mijn schoenen toch niet helemaal droog bleven. Na een paar uur hield de regen op, dus snel de sokken gewisseld want mijn voeten waren al aardig nat. Maar doordat mijn schoen van binnen al nat waren was ook dit droge paar snel doorweekt. Niet ideaal maar het was niet anders. Waar ik dag 1 onder de indruk was van de festiviteiten, bleek dag 2 daar nog een schepje bovenop te kunnen doen. De doorkomst in Wijchen was overweldigend met alle mensen en muziek langs de kant. Ondertussen merkte ik wel dat de regen zijn tol had gehad en dat mijn voeten niet meer blaarvrij waren.  Gelukkig was ik vrij op tijd binnen en kon na het uitchecken door naar de blarenpost van het Rode Kruis. Ik was duidelijk niet de enige met dit probleem, want het was al aardig druk. Na een half uurtje wachten kon ik behandeld worden. Na wat overpeinzingen van de Rode Kruis medewerker en een andere collega die ook even kwam kijken begonnen ze aan het herstelwerk. Er werd ook nog terloops gevraagd of ze wat foto’s mochten maken van mijn voeten om als cursusmateriaal te gebruiken. Na anderhalf uur kon ik eindelijk vertrekken met 2 ingetapete voeten. Het lopen ging redelijk OK en om het busje te halen moest ik zelfs nog een stukje rennen, dus ik had niet de angst dat ik de dag erna niet meer zou kunnen starten.

Dag 3 – Dag van Groesbeek

Om 2:00 uur opstaan begon al bijna routine te worden, wederom goed geslapen en deze dag stond de dag van Groesbeek op het programma, ook wel de Zevenheuvelendag genoemd. ’s Ochtends vroeg wel wat pijnstillers ingenomen, maar het lopen ging eigenlijk wel prima. Alleen na een pauze voelde ik me net een bejaarde als ik de eerste paar stappen ging zetten, maar na 100m ging het eigenlijk wel weer. Gelukkig zat het weer deze dag mee, dus geen regenbuien meer en de omgeving was ook schitterend.

Mooie stukken langs het water en door natuurgebieden afgewisseld met uiteraard de nodige feestactiviteiten. Vanaf Groesbeek begon de Zevenheuvelenweg. De hele route tot aan Nijmegen was gevuld met mensen, die door hun enthousiasme je de heuvels deden vergeten. Bijna in Nijmegen kwam ik langs een begraafplaats, waar de dit jaar overleden recordhouder (71x gelopen) van de 4-Daagse begraven lag. Het was mooi om te zien, dat ook ondanks alle festiviteiten mensen even stilstonden. Rond 15:00 was ik binnen met een voldaan gevoel. De blaren hadden me niet veel dwarsgezeten.

Dag 4 – De dag van Cuijk

Vandaag de laatste dag. De nachtrust was wat minder, waarschijnlijk toch door wat spanning. Dit was de dag van de Via Gladiola, waar het allemaal een jaar geleden om begonnen was. Maar voor ik daar was moest de laatste 50 km nog gelopen worden. Waar dag 3 de top qua enthousiasme van de toeschouwers leek te zijn, kon Cuijk daar nog een schepje bovenop doen. Ik weet niet precies hoeveel mensen er wonen, maar voor mijn gevoel was de hele plaats gekomen om aan te moedigen. Bij Cuijk had de landmacht een pontonbrug in de Maas gemaakt, waar we als lopers de Maas over richting Limburg gingen. In Mook ben ik nog even gestopt om in de kerk een kaarsje aan te steken en toen op voor de laatste paar kilometers. Op de Via Gladiola werd ik door mijn familie ontvangen met gladiolen en daarna nog het laatste stukje om het welverdiende 4-Daagse kruisje op te halen.

Slotwoord

Terugkijkend was het een geweldige ervaring en heeft het me nog zeker een week gekost om alle ervaringen op me in te laten werken. Ik hoop dat ik bij een volgende editie iets meer kan genieten van alles wat er om je heen gebeurt, dan bezig te zijn met het uitlopen van de tocht.

Mocht je het overwegen om de 4-Daagse van Nijmegen een keer te lopen, ik kan het volmondig aanbevelen.