Birgit en Liesbeth trailden in het mooie Schotland! Hieronder lees je hun verslag van deze prachtige maar pittige tocht. Wekenlang keken we er naar uit! Waren we in een oogwenk ingeschreven voor Salomon Lochaber 80, daarna volgden eindeloos: trainingsplan, -arbeid, paklijsten en dilemma’s (zoals vliegtuig of boot?).

Dan, eindelijk, was het zover. We vertrokken met de boot van IJmuiden naar Newcastle. Birgit durfde het wel aan om links te rijden. Ik zat naast haar met een rare knoop in mijn maag; het verkeer zag er zo onnatuurlijk uit! Zonder rampen bereikten we Kinlochleven en ons Guest House Forrest View bleek de lieflijkste plek op aarde. De gastheer en gastvrouw leefden intens met ons mee en hielpen ons waar ze maar konden. Zo kregen we op ochtend van de race om 5 uur ‘s ochtends koffie!

De start maakte me nerveus. We hadden al eens vaker een lange afstand gelopen maar nu zagen opvallend weinig, zeg maar geen, leeftijdsgenoten. Als we het binnen de tijd zouden uitlopen, dan waren we wereldkampioen in onze categorie! Dat zou wat wezen. Maar zo lang mogelijk meedoen was de inzet.

We startten bergop over het bijzonder mooie en bijzonder Schotse Ciaran Path ( Ceum Chiarain). Hogerop bestond het pad uit losse keien in alle maten, dan wel uit peat’s en bogg’s waardoor het een gegarandeerd natte-voeten-dagje werd.

Na ongeveer 2 km werd duidelijk dat ik Birgit niet kon bijhouden met mijn recent geblesseerde voet en dus gingen we solo. Nu heeft Birgit het helemaal niet op moerassen, dus dat was bijzonder dapper van haar.

 Na een paar uur begon ik toch de gezelligheid van het samen draven te missen. Het was wat druilerig, en al die prachtige groene bulten begonnen op elkaar te lijken. Wat was ik blij met de eerste verzorgingspost waar twee vrijwilligers ( zelf Schotse trail lopers) samen zaten te kleumen voor het goede doel. “Of course you are in time, dear” riepen ze vriendelijk! “Eet en drink wat, en doe dat flesje wat zo in je rug prikt weg, wij drinken het stromende water hier al jaren, en wij leven ook nog”.

Inmiddels had ik een blauwe plek op mijn rug en mijn schouder voelde gekneusd. “Another lady passed 10 minutes ago”, vertelden mijn nieuwe helden. Hoop vlamde op dat ik misschien op Birgit kon inlopen.

Gelukkig volgde er na een tijdje weer een prachtig mossig bos ter verstrooiing. Even een foto maken mag wel, dacht ik. Het was 14:40, zag ik op mijn mobiel: tien minuten te laat voor VP 3 die nog in geen velden of wegen te zien was. Ik besloot het er dan maar goed van te nemen: foto’s van paddenstoelen maken, een broodje eten, en vliegt daar niet een rode wauw?

 Op VP 2 werd ik juichend binnen gehaald alsof ik iets bijzonders had gewonnen! “Wat goed dat je zo ver gelopen hebt” en “wat een experience!” verzekerden ze me. Het was inderdaad leerzaam te noemen; hoe kunnen mensen zo positief zijn? Terug in Lochleven bleek dat Birgit op 10 km voorbij VP 2 ook het advies gevolgd had om uit te stappen.

De teleurstelling gleed snel van ons af en een goede maaltijd deed wonderen. De volgende dag reisden we per trein van Ford William naar Malaigh, het fraaie “Harry Potter traject”. We maakten er een gezellige terugreis van. Bij thuiskomst lag het nieuwe boek van Raynor Winn op de deurmat; zij liep met haar man de Cape Wrath trail. Dat kon geen toeval zijn, en dus betaalde ik diezelfde dag voor de Cape Wrath Ultra 2023! We will be back!

Liesbeth van den Haak